Το Υπουργείο Παιδείας στέλνει για «επιμόρφωση» εκπαιδευτικούς στο Ισραήλ

Με τη διαδικασία του «εξαιρετικά επείγοντος» το Υπουργείο «Εθνικής» Παιδείας και Θρησκευμάτων ανακοίνωσε τη διεξαγωγή σεμιναρίου για καθηγητές φιλολόγους μέσης εκπαίδευσης (ΠΕ02) με θέμα το «Ολοκαύτωμα». Το σεμινάριο αυτό που θα λάβει χώρα στην Ιερουσαλήμ από 5 έως 11 Ιουλίου 2008, διοργανώνεται από το International School for Holocaust Studies at Yad Vashem. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν όσοι μόνιμοι καθηγητές έχουν τριετή τουλάχιστον υπηρεσία και γνωρίζουν πολύ καλά την αγγλική γλώσσα (επίπεδο Γ1 ή Advanced), η οποία και θα είναι η επίσημη γλώσσα του σεμιναρίου. Ελάχιστος αριθμός συμμετοχής για την πραγματοποίηση του σεμιναρίου είναι τα δέκα (10) άτομα και καταληκτική ημερομηνία για αιτήσεις είναι η 20η Μαρτίου 2008. Για την αποστολή των Ελλήνων εκπαιδευτικών στο Ισραήλ θα επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή ο φορολογούμενος ελληνικός λαός. (Βλ. http://www.ypepth.gr/el_ec_category1757.htm).
Εδώ ανακύπτουν κάποια ερωτήματα:
– Ποιος φορέας ή πρόσωπο, με ποιες διαδικασίες και βάσει ποιών κριτηρίων απεφάσισε την αποστολή Ελλήνων εκπαιδευτικών στο Ισραήλ και μάλιστα δαπάναις του ελληνικού δημοσίου;
– Οι συμμετάσχοντες στο συνέδριο θα μοριοδοτηθούν;
– Γιατί επελέγη το Ισραήλ, ένα κράτος το οποίο βαρύνεται με τη συστηματική εθνοκάθαρση των γειτονικών του λαών (π.χ. των Παλαιστινίων), ως τόπος διεξαγωγής ενός σεμιναρίου με τέτοιο περιεχόμενο;
– Ο (θρησκευτικής προέλευσης) όρος «Ολοκαύτωμα» (Shoah), που είναι και ο τίτλος του σεμιναρίου, περιλαμβάνει και τους μη Εβραίους που υπήρξαν θύματα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης (π.χ. Τσιγγάνους, Σλάβους, κομμουνιστές) ή αφορά αποκλειστικά τον «περιούσιο λαό τους Θεού»;
– Γιατί δεν διεξάγονται αναλόγου περιεχομένου επιδοτούμενα από το Υπουργείο Παιδείας σεμινάρια, που αναφέρονται και σε άλλους λαούς - θύματα της θηριωδίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου;
Θα ήταν π.χ. μία πολύ καλή ιδέα η διοργάνωση σεμιναρίου για Έλληνες εκπαιδευτικούς στη Μόσχα με θέμα τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» και τη θυσία 20.000.000 Σοβιετικών -κυρίως Ρώσων- που έχασαν τη ζωή τους όχι μόνο στα πεδία των μαχών, αλλά και στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να διοργανωθεί στο Βελιγράδι επιδοτούμενο σεμινάριο με θέμα τη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Σέρβων από τους φιλοναζί Κροάτες Ουστάσι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γιασένοβατς κατά την περίοδο 1941-1945. Είναι βεβαίως απορίας άξιον πως οι κατά τα άλλα «αντιφασίστες», «αντιναζί» και «αντιρατσιστές» που αποτελούν το κατεστημένο αυτού του τόπου, δεν δείχνουν το ανάλογο ενδιαφέρον και για τα υπόλοιπα θύματα των Γερμανών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν γνωρίζουμε την αιτία, αλλά υποψιαζόμαστε ότι κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα ήταν “politically correct”..
Το εξοργιστικό από την όλη υπόθεση είναι ότι το αυτονόητο φαντάζει αδιανόητο, ότι έχει επικρατήσει η λογική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών. Έτσι π.χ. δεν μπορούμε να μιλήσουμε άνετα για τη συστηματική σφαγή και τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου για να μην κατηγορηθούμε για «σωβινιστές», δεν μπορούμε ούτε ακόμα να εκφράσουμε τον αποτροπιασμό μας για τη γενοκτονία και των Αρμενίων και των Ασσυρίων από τους «προοδευτικούς» Νεότουρκους για να μην θίξουμε τη ΝΑΤΟϊκή «σύμμαχό» μας Τουρκία. Τη στιγμή που στα «ρεπούσεια» σχολικά βιβλία ιστορίας απαλείφεται οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει «μη πολιτικά ορθή» εικόνα στους μικρούς μαθητές για τους γείτονές μας (και πρώην δυνάστες μας) στο όνομα της «φιλίας» και της «συναδέλφωσης» των λαών, τη στιγμή που στα ελληνικά πανεπιστήμια έχει επικρατήσει η μεταμοντέρνα - αποδομητική και αναθεωρητική σχολή ιστορίας τύπου Αντώνη Λιάκου, η επιλεκτική εμμονή στην υπερπροβολή του «Ολοκαυτώματος» των Εβραίων θεωρείται ύποπτη και σκανδαλώδης, ιδίως δε όταν αμφισβήτησή του από τον οποιονδήποτε σε δυτικά κράτη επισύρει ποινές καθείρξεως.
Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί λοιπόν δεν έχουν κανένα λόγο να συμμετάσχουν σε τέτοιου είδους σεμινάρια. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποστούν μία ενδεχόμενη προπαγανδιστική διαδικασία δημιουργίας τύψεων για όσα τράβηξαν οι Εβραίοι κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεδομένου ότι ο ελληνικός λαός πολέμησε τον Άξονα πληρώντας βαρύ τίμημα (πάνω από 500.000 νεκρούς). Εξάλλου, ως γνωστόν, το κράτος του Ισραήλ δεν ταυτίζεται με το σύνολο των ανά την υφήλιο Εβραίων. Θα πρέπει εδώ να αποσυνδεθούν αυτά τα δύο, ώστε να μην θυματοποιείται το Ισραήλ και να μην του δίνεται συγχωροχάρτι για τα εγκλήματά του κατά των λαών της Παλαιστίνης και του Λιβάνου. Ο ελληνικός λαός δεν είναι υπόλογος για όσα αποτρόπαια έγιναν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ούτε έχει καμία διάθεση να ζητήσει από κανέναν κάποιου είδους «εξιλέωση» για όλα αυτά. Και βεβαίως δεν έχει καμία υποχρέωση να επιβαρύνεται οικονομικά με τη διεξαγωγή σεμιναρίων που δεν τον αφορούν ή τουλάχιστον δεν πραγματεύονται φλέγοντα γι’ αυτόν ζητήματα.
Αντιθέτως υπόλογοι είναι οι Ισραηλινοί και οι προστάτες τους Αμερικανοί, οι μεν πρώτοι για τη συστηματική προσπάθεια εξόντωσης και εκτοπισμού των Παλαιστινίων από το πατρογονικά τους εδάφη, οι δε δεύτεροι για τη γενοκτονία των αυτοχθόνων Ινδιάνων της βόρειας Αμερικής, τη μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας (σύμφωνα με τον Eric Hobsbowm το 1830 υπήρχαν 60.000.000 Ινδιάνοι, ενώ το 1890 μόλις 230.000, μείωση δηλαδή κατά 99,6%!). Για ακόμη άλλη μία φορά οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Γι’ αυτό και για το ολοκαύτωμα των θυμάτων του ιμπεριαλισμού δεν γίνεται κανένα σεμινάριο ή συνέδριο, ίσως γιατί για κάποιους η ζωή των «μη εκλεκτών από Θεό» λαών έχει μικρότερη αξία από αυτή των Εβραίων. Εμείς πάντως θα αντιπροτείναμε στους υποψηφίους για συμμετοχή στο εν λόγω σεμινάριο να πάνε να επισκεφθούν τη Ραμάλα, τη Τζενίν και τη λωρίδα της Γάζας να δουν ιδίοις όμμασι το σημερινό καθημερινό «Ολοκαύτωμα» του παλαιστινιακού λαού, να μάθουν τι εστί ισραηλινή κατοχή. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί οφείλουν να σταθούν στο ύψος τους και επιδείξουν αλληλεγγύη στον σκληρά δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό και λιβανέζικο λαό. Δεν θα πρέπει να νομιμοποιούν με την παρουσία τους την κατοχή, ούτε να ενισχύουν ηθικά δολοφόνους μικρών παιδιών μέσα από την οποιαδήποτε συνεργασία μαζί τους. Ζούμε πλέον στο 2008 και ο Αδόλφος Χίτλερ έχει πεθάνει εδώ και 63 χρόνια. Ο χασάπης Αριέλ Σαρόν όμως ζει ακόμα, έστω και σε κώμα.. Εδώ βρίσκεται το πραγματικό «αυγό του φιδιού». Αυτό θα πρέπει να πολεμήσουμε όλοι οι λαοί ενωμένοι. Λευτεριά στην Παλαιστίνη!