Ο Σαμαράς ξαναρίχνει Μητσοτάκη;

Το -κοινά αποδεκτό από όλες τις πολιτικές δυνάμεις- non-paper του 2012 προέβλεπε την ανακήρυξη ΑΟΖ σε όλο το εύρος της. Δεν υλοποιήθηκε εξαιτίας του επαγγελματισμού του Πάνου Καμμένου ως ηθοποιού, παίζοντας το ρόλο του πολιτικού εκπροσώπου της ολιγαρχίας.

Προφανώς δεν ήταν ο μόνος. Πρωταγωνιστής σε αυτό το ρόλο είναι σήμερα ο Αλαβάνος της ΝΔ, ο Αντώνης Σαμαράς.

Ο ορισμός της παράνοιας σύμφωνα με τον Αϊνστάιν είναι να κάνεις διαρκώς το ίδιο και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα.

Ο Σαμαράς στηρίχθηκε για να μη βγει η Μπακογιάννη, επειδή ο κόσμος της ΝΔ τον θεωρούσε συγκριτικά περισσότερο πατριώτη και λιγότερο διαπλεκόμενο.

Ήταν αντιμνημονιακός, χρησιμοποιούσε ορθότατα επιχειρήματα αλλά δεν είχε αντιπρόταση. Από προσωπική εμπειρία σας ενημερώνω ότι σκοπίμως δεν είχε αντιπρόταση, διότι σκοπίμως έκανε τον αντιμνημονιακό: για να μη γίνει κάτι άλλο, αυθεντικά μνημονιακό, για να μη γλιτώσουμε το αδιέξοδο του Νοεμβρίου του 2011.

Τότε ακριβώς είχε την επιλογή να δημιουργήσει εθνικό μέτωπο εφαρμόζοντας εθνικό σχέδιο. Δείλιασε. Έκανε αυτό για το οποίο είχε προετοιμαστεί: κωλοτούμπα. Γιατί λέω «δείλιασε»; Διότι, όπως αποδείχθηκε λίγους μήνες αργότερα, δεν ήταν αρνητικός σε εφαρμογή εθνικού σχεδίου, αλλά τότε, τον Νοέμβριο του 2011, δεν είχε. Τί έκανε λοιπόν τότε;

Έκανε πολιτειακό πραξικόπημα, ανατρέποντας εκλεγμένο πρωθυπουργό σε συνεργασία με τον εσωκομματικό αντίπαλό του (Βενιζέλος «απολύτως») και αλλοδαπές κυβερνήσεις. Αυτά ως προς το θεσμικό. Πολιτικά όμως τί έκανε στον εαυτό του;

Έφυγε από την πατριωτική γραμμή του εθνικού σχεδίου και έγλυψε εκεί που έφτυνε: το μνημόνιο. Το έκανε για να πάρει την εξουσία, θεωρώντας ότι, αν την πάρει, θα κάνει θαύματα. Απέτυχε και στα δύο.

Αφού έφυγε από μόνος του από την αντιμνημονιακή γραμμή, έκανε πανστρατιά και πήρε 19%. Για να μη ξεχνιόμαστε (επανάληψη μήτηρ πάσης παθήσεως), 2 άνθρωποι με μπροστινό ένα ως τότε στρατιωτάκι του Σαμαρά (ως πολιτικό μέγεθος, ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν ούτε μια τρίχα από τα φρύδια του), πήραμε (μέσα σε 3 μήνες, χωρίς πόρους/μέσα και με πόλεμο από παντού) 11% και εκείνος, με τον τιτανοτεράστιο μηχανισμό της ΝΔ, πρόσβαση παντού και ένα σκασμό λεφτά, πήρε 19%. Αυτό για να μη χάνουμε την αίσθηση της τάξης μεγέθους: άλλο η τριχιά και άλλο η τρίχα.

Μετά από αυτό το φιάσκο του (Σαμαρά έλεγαν και έκλαιγαν στη ΝΔ), υπήρξε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, στο οποίο αρχικώς ήταν θετικός στη δημιουργία κυβέρνησης εθνικού σκοπού για την εφαρμογή του μόνου εθνικού σχεδίου που υπήρξε, στη βάση του μόνου στρατηγικού εγγράφου δημιουργίας κυβέρνησης εθνικού σκοπού που υπήρξε (και τα δύο δικά μας, αυτός έμεινε με τα Ζάππεια στο χέρι). Αμέσως μετά, δείλιασε ξανά και, μετά το φιάσκο του 19%, την είδε σίγουρα αυτοδύναμος και κλώτσησε την ευκαιρία να βγαίνει αυτοδύναμος για 40 χρόνια μετά από σύντομη κυβέρνηση εθνικού σκοπού (πώς το είπε ο Αϊνστάιν;). Ξαναπήγε σε εκλογές και συγκυβέρνησε με τον συνπραξικοπηματία του Βενιζέλο, ενώ ταυτόχρονα κλαψονίνιαζε πως φταίνε άλλοι που δεν βγήκε αυτοδύναμος.

Ως... τιμονιέρης, ξέχασε πώς συμπεριφέρθηκαν οι αλλοδαπές κυβερνήσεις στον τιμονιέρη που ο ίδιος ανέτρεψε (τον έβαλαν να κάτσει στα 4 για να του κάνουν μετά όλα τα χατήρια, και μετά συνεργάστηκαν με τον επόμενο, δηλαδή τον Σαμαρά, και του έριξαν μια κλωτσιά για να πέσει) και έκανε ακριβώς το ίδιο: έκατσε στα 4 στις αλλοδαπές κυβερνήσεις για να του κάνουν μετά όλα τα χατήρια. Αυτές έκαναν ακριβώς το ίδιο: συνεργάστηκαν με τον Τσίπρα και έριξαν στον Σαμαρά μια κλωτσιά για να πέσει. Πώς το είπε αυτό ο Αϊνστάιν;

Θα ήταν έγκλημα να παραλείψουμε

- την κομμουνιστική στρατηγική της «αριστερής παρένθεσης λίγων μηνών και μετά Σαμαράς μέχρι να σβήσει ο ήλιος», η οποία αποδεικνύει ότι ήταν ακόμα χειρότερος και από τον ΓΑΠ, μιας και φώναξε «κλωτσήστε με να πέσω, θα ξανάρθω»

- την αγάπη του κόσμου στο πρόσωπό του (λύσσαξε στο δημοψήφισμα υπέρ του ΝΑΙ και βγήκε ΟΧΙ, φανταστείτε πόσο ασήμαντη είναι η απήχησή του στον κόσμο)

- τη συμμετοχή του στο σοσιαλιστικό πραξικόπημα του 2015 (οι βουλευτές ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα, το Σύνταγμα δηλώνει ότι το πολίτευμα βασίζεται στη λαϊκή κυριαρχία, η λαϊκή κυριαρχία μέσω δημοψηφίσματος δήλωσε ΟΧΙ, αυτός ψήφισε ΝΑΙ)

- τη λούφα του στο ξεπούλημα της Μακεδονίας (αν έβγαινε αυτός ή ο Καραμανλής στο δρόμο, ανοιχτά και δημόσια εναντίον της συμφωνίας, όχι μόνο δεν θα πέρναγε η συμφωνία, αλλά και θα του σβήνονταν τα αμαρτήματα, θα ξανακυβερνούσε ως ήρωας)

- τη στήριξή του με την ψήφο του σε ό,τι κάνει ο Μητσοτάκης, παρόλο που ο Μητσοτάκης τον διασύρει διαρκώς και με τη θέση του Επιτρόπου στην ΕΕ, και με τη θέση του ΠτΔ και με οτιδήποτε άλλο και αν προκύψει: κάθεται να τον γλεντάει ο Μητσοτάκης.

Ακόμα και μετά τη δήλωση Ζάεφ, ότι ο Μητσοτάκης δεν ήταν αρνητικός στη συμφωνία αλλά, αφού ψηφίστηκε, την σεβάστηκε, αλλά ότι είχε βάλει παρασκηνιακά πλάτη για να περάσει (και ο Μητσοτάκης, που ήταν παρών, μπροστά τις κάμερες ότι αν έγινε η δήλωση Ζάεφ, δεν τη διέψευσε), ο Σαμαράς συνέχισε να γλύφει πολιτικές λαδόκολλες με παγωμένο λίπος από τις ψητές γουρνοπούλες στην Καλαμάτα.

Δεν έχει καμία απολύτως αξία να μιλάει κανείς για τη στάθμη πατριωτισμού κάποιου που λειτουργεί τόσο παρανοϊκά για τόσα πολλά χρόνια. Ο Σαμαράς έθεσε εαυτόν εντός του συνόλου «τελειωμένες καταστάσεις», που λέει και η Πάολα. Όσοι εκφράζονται θετικά για αυτόν είναι σαν κάτι γέρους που μιλάνε για τον φίλο τους: «Κρίμα αυτό το παιδί! Έπινε και χάλασε το συκώτι του! Πήγε στον γιατρό, του έδωσε χάπια για να γίνει καλά και αυτός έπινε τα χάπια με ένα ποτήρι τσίπουρο! Ξαναπήγε στο γιατρό και ο γιατρός του είπε να πίνει περισσότερα υγρά με τα χάπια και αυτός έπινε δύο ποτήρια τσίπουρο! Για την κατάντια του μετά έβριζε τον γιατρό ο έρμος και, τί να κάνει, σταμάτησε να παίρνει και τα χάπια μήπως και γίνει όπως πρώτα, αλλά δεν πρόλαβε...»

Ο Σαμαράς είναι τελειωμένος πολιτικά, ακριβώς όπως και ο Καραμανλής. Συντηρούνται στην επικαιρότητα αποκλειστικά και μόνο από ορισμένους ετερόφωτους που έχουν την ελπίδα να ξαναγίνουν αυλή ενός εθνικά αποτυχημένου, προφανώς για προσωπικό συμφέρον. Αυτοί ακριβώς οι αυλικοί της ΝΔ και υποτακτικοί της ολιγαρχίας έφεραν τον Τσίπρα και τον Καμμένο στην εξουσία. 

Η στημένη από την ολιγαρχία κυβέρνηση ΠΡΑΤΤΩ-Αποστολάκη είχε, όχι μόνο προεκλογική δέσμευση την ανακήρυξη ΑΟΖ, αλλά και τον Καραμανλικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παυλόπουλο να επαναλαμβάνει με σθένος το μονομερές δικαίωμα της Ελλάδας να ανακηρύξει ΑΟΖ. Ο Πάνος Καμμένος, έβαλε πλάτη για να μην ανακηρυχθεί ΑΟΖ (την οποία είχε δεσμευτεί προσωπικά ότι θα ανακηρύξει), ακριβώς όπως έβαλε πλάτη να υποστηριχθεί η ομάδα Καπάκη που δολοφόνησε 100 ψυχές στο Μάτι για να μην φύγουν τα πυροσβεστικά ελικόπτερα από τους Αγίους Θεοδώρους, ακριβώς όπως έβαλε πλάτη να περάσει η συμφωνία των Πρεσπών, την οποία ήθελε η ολιγαρχία και γιαυτό του επέβαλε να παραιτηθεί και να βάλει τον Αποστολάκη να υπογράψει «ώστε να επανέλθει αυτός καθαρός λίγο αργότερα».

Με την ευρωπατριωτική εθνομηδενιστική κυβέρνηση Μητσοτάκη η ολιγαρχία κάνει τις δουλειές ανενόχλητη, χωρίς όμως να μεγαλουργεί σε πλιάτσικο. Μόνο η απόφαση του lockdown, σα να λέμε «πεθαίνουν άνθρωποι στο τιμόνι, γιαυτό απαγορεύουμε τα αυτοκίνητα», βρίσκει θερμά αγκαλιασμένους Μητσοτάκη και ολιγαρχία, μιας και ο ένας εμπεδώνει το αίσθημα «θα σας πεινάσω για να χορταίνετε από το ξεροκόμματο που θα σας πετάω» και η άλλη θα μπορεί να πάρει τις περιουσίες της τέως αστικής τάξης με ακόμα λιγότερα από το πλιάτσικο που έχει κάνει στη Μεταπολίτευση.

Αλλά τα δισεκατομμύρια ευρώ από την ΕΕ για την ανασυγκρότηση της οικονομίας από το πλήγμα του κορονωϊού είναι πάρα πολλά για να αφήσουν τη διαχείρισή τους στον Μητσοτάκη. Υπάρχει κίνδυνος να τα δίνει σε οικογενειακές εταιρίες, όπως έκανε στην Aegean, αντί να τα δαγκώνει η ολιγαρχία μέσω εταιριών της και, αντί για στήριξη της ελληνικής οικονομίας, να τα στέλνει ξερά στο Λουξεμβούργο, στη Νέα Ζηλανδία και αλλού. Άσε που στον Μητσοτάκη η ολιγαρχία μπορεί να πει μέχρι λ.χ. «βάλε Πρόεδρο της Δημοκρατίας την κομμουνίστρια συντρόφισσά μας που μας έσβηνε τα μικρομεσαία πρόστιμα», δεν μπορεί να του πει λ.χ. «σβήσε μου με νόμο ένα περιβαλλοντικό πρόστιμο πάνω από δις και πάρε βαλίτσα».

Τηρώντας λοιπόν την παράδοση, η ολιγαρχία ετοιμάζει ένα νέο πολιτικό σχήμα: πατριωτικό, όσο πατριωτική είναι αυτή που συνεργάζεται με την Τουρκία μέσω Shell ώστε να χάσει η Ελλάδα την ΑΟΖ, δεξιό, όσο δεξιά είναι αυτή που παίρνει εντολές από τον σοσιαλιστή-εθνομηδενιστή Σόρος και φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα αριστερών εφημερίδων από την εποχή που έκανε δωρεάν διακοπές σε νησί.

Η ολιγαρχία ετοιμάζεται να ρίξει τον Μητσοτάκη με συνεργασία των Αντώνη Σαμαρά και Πάνου Καμμένου. Κύλισε ο εμμονικός αποτυχημένος τέντζερης και βρήκε το αλλοπρόσαλλο πατριδοκάπηλο καπάκι.

Ποιό είναι το σενάριο;

Η συμπεριφορά καρπαζοεισπράκτορα της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην Τουρκία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους «πατριώτες» βουλευτές που θα «εγκαταλείψουν» τον Μητσοτάκη.

Ταυτοχρόνως, τα κανάλια που ελέγχουν θα βγάλουν στον αέρα ορισμένες καραμπινάτες περιπτώσεις διαφθοράς, με σκοπό να υποστηριχθεί το εύλογο της ενέργειας Σαμαρά.

Τραγελαφικές ατάκες του τύπου «ο Μητσοτάκης δεν είναι πατριώτης, δεν είναι δεξιός, δεν είναι Νέα Δημοκρατία» αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του σεναρίου, ώστε να προκληθεί στο κοινό ο προβλεπόμενος γέλωτας. Ο Μητσοτάκης δεν είναι πατριώτης και δεν είναι δεξιός, ακριβώς όπως και η Νέα Δημοκρατία - εκτός και αν το ρουφιανιλίκι στα SS, η συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου, η ένταξη στο κλαμπ των ηττημένων του Β’ΠΠ, η απαλλαγή των δοσιλόγων του Β’ΠΠ, η νομιμοποίηση της ιδεολογικής δικτατορίας και των δολοφόνων του παιδομαζώματος, το ξεπούλημα της Κύπρου και άλλα τέτοια ΝεοΔημοκρατικά θεωρούνται πατριωτικές ενέργειες...

Αντιστοίχως, το «ΕΜΕΙΣ είμαστε οι αυθεντικοί εκφραστές της ιδρυτικής διακήρυξης της ΝΔ» αποτελεί δήλωση-πρόκληση για επιβράβευση έγκλειστου σε ψυχιατρικό ίδρυμα που ισχυρίζεται ότι οι θεράποντες ιατροί οφείλουν να εκτελούν τις εντολές του διότι αυτοί είναι στρατιώτες και αυτός είναι ο Χίτλερ.

Αλλά όλες αυτές οι καλά μελετημένες προπαρασκευαστικές ενέργειες δεν αποτελούν προϊόν παράνοιας των -όντως παρανοϊκών- ηθοποιών. Αντιθέτως, είναι ζυγιασμένες θεατρικές κινήσεις με σκοπό να προκληθεί η αντίδραση του κοινού, ήτοι των ψηφοφόρων, και να ψηφίσει με βάση την απογοήτευσή του από την υφιστάμενη κατάσταση και τη διαθεσιμότητα των ηθοποιών που παίζουν στη μόνη διαθέσιμη σκηνή.

«Υπάρχει μόνο μια θεατρική σκηνή. Αν θες να ψηφίσεις, ψήφισε μία από τις θεατρικές ομάδες μας (που εξυπηρετούν τα ολιγαρχικά συμφέροντά μας). Αν δεν θες, μην ψηφίζεις.» Αυτό είναι το όλο πλαίσιο. Δεν τους ενδιαφέρει αν σου αρέσει το έργο ή οι ηθοποιοί, τους ενδιαφέρει να μην αμφισβητήσεις το δικαίωμά τους να ορίζουν όλες τις διαθέσιμες θεατρικές ομάδες.

Ο λαός δεν θέλει κανέναν από δαύτους. Θέλει το νέο κόμμα του 48%, όπως λένε και οι αριθμοί.

Το πολιτικό Δελφινάριο που θα προκύψει από την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα εξυπηρετεί εσωτερικά την ολιγαρχία και εξωτερικά την Τουρκία, ακριβώς όπως είχε εξυπηρετήσει και τους δύο η πτώση της μεταβατικής κυβέρνησης Μαρκεζίνη από τον Ιωαννίδη. Ίδιοι άνθρωποι έκαναν ακριβώς το ίδιο και τότε. Πώς το είπε ο Αϊνστάιν;

Anaconda